Elizabeth Zott jest chemiczką i kobietą daleką od przeciętności. Byłaby zresztą gotowa jako pierwsza spierać się o to, czy coś takiego jak "przeciętna kobieta" w ogóle istnieje. Ale jest połowa lat 50. i jej koledzy z całkowicie męskoosobowego zespołu naukowców prezentują bardzo nienaukowe podejście do kwestii równouprawnienia płci. Wszyscy z wyjątkiem jednego: to Calvin Evans, słynący z pamiętliwości samotny geniusz, który zakochuje się w umyśle Elizabeth. Co skutkuje autentyczną chemią. Tyle że, podobnie jak w przypadku nauki, życie bywa nieprzewidywalne. Dlatego parę lat później Elizabeth jest nie tylko samotną matką, ale i gwiazdą telewizyjnego programu kulinarnego. Jej niezwykłe podejście do gotowania staje się zaczątkiem rewolucji. W miarę jednak jak rosną zastępy jej sympatyków, rośnie też grupa niezadowolonych. Okazuje się bowiem, że Elizabeth nie uczy kobiet po prostu gotować – robi znacznie więcej. Ośmiela je do zmiany status quo.
„Lekcje chemii” to powieść o bardzo charyzmatycznej, niebanalnej i nieugiętej kobiecie czynu. Elizabeth Zott to główna jej bohaterka, która w świecie rządzonym przez mężczyzn chce zostać chemiczką. Jest to jednak niełatwe. Są lata pięćdziesiąte i zdaje się, że ona jest tą jedyną, która ma zamiar walczyć o równouprawnienie płci. Pracować w Instytucie Badawczym Hastings niemalże wśród samych mężczyzn nie jest lekko.
(...)Zott uchodzi tam za zło konieczne. Na domiar złego pewnego dnia wchodzi w drogę geniuszowi Calvinowi Evans’owi. W wyniku skrzyżowania się ich dróg rodzi się między nimi coś więcej, niż ogromne zainteresowanie naukami chemicznymi i pracami badawczymi nad strukturami DNA. Jednak nic, co piękne nie trwa wieczne. Złośliwy los pisze obojgu bardzo brutalny scenariusz. W życiu Elizabeth dochodzi do gwałtownych zmian. Nadal kocha, ale w inny sposób. Nadal interesuje się chemią, ale nieco odmiennego rodzaju. Jest eksperymentatorką, ale w zupełnie obcej sobie branży, niż chemiczna. Mimo wszystko walczy, niczym lwica o większe prawa dla kobiet i dokonuje rewolucyjnych wręcz zmian w ich statusach quo. Staje się gwiazdą, propagatorką i rewolucjonistką, która przez cały czas pragnie wyłącznie jednego. Zostać szanowanym naukowcem. „Lekcje chemii” są jak powiew świeżości w prozie. Owszem są „czytadłem”, ale zupełnie innego rodzaju. Są bardzo wyraziste, z dużą dozą dobrego humoru oraz charakternymi bohaterami. Tu nie ma nudnych scen, ani przerysowanych postaci. To bardzo dobra lektura na ten letni czas. Polecam.
"Lekcje chemii" to bardzo dobrze napisana powieść. Inteligentna, zabawna, mądra, ciepła i traktująca o ważnych sprawach. To są rzeczywiście takie lekcje dla nas. Ważne lekcje a jednocześnie nie narzucające. Lekcje o tym jak być silną, bezpośrednią, dobrą dla samej siebie/samego siebie. Elizabeth Zott to kobieta, której los nie ułatwiał niczego. Nieprzeciętna, pewna siebie i swoich możliwości, wiedząca czego chce. Niestety żyje w latach 50,
(...)gdzie to mężczyźni są dominacją, autorytetem i wielką mądrością (wg ich samych). Kobieta to tylko dom, gospodyni domowa, na pewno nie naukowiec. Elizabeth walczy o swoje choć mur oporu nie chce się zburzyć. Doświadcza upokorzeń prawie w każdej dziedzinie życia. Jednak jest to kobieta, która nie schyla czoła ale podnosi je do góry. Kroczy dalej i się nie poddaje. Nie będę wam niczego więcej zdradzać choć z opisu się dowiecie (możecie nie czytać tym większe będzie zaskoczenie 😉). To co autorka stworzyła to fantastyczna powieści, którą chce się czytać, z którą chce się dzielić z innymi kobietami i nie tylko. To historia pełna dobrego stylu. Świetnie wykreowane postacie, które zdobywają uwagę i sympatię. Nawet pies jest takim bohaterem, z którym rzadko mam do czynienia. Nie chcę nadużywać ochów i achów ale nie mogę się powstrzymać bo to jest tak bardzo pozytywna książka. Czytajcie, dajcie sobie namiastkę przyjemności, przekażcie dalej i głośno o niej mówicie i piszecie bo naprawdę warto. Nie przesadzę gdy napiszę, że to nie jest żadne tam lekkie "czytadło" ( wybaczcie określenie ale jest to dobra nazwa aby wynieść taką powieść ponad). Dobrze wykreowana postać kobiety, która musi walczyć w świecie narzuconych norm. Bezpośrednia i silna. To duży atut tej książki chociaż nie ukrywam, że moje serce zdobył ktoś jeszcze. Gorąco polecam.
Świetnie się czyta, ciekawy temat myślę, że aktualny również dziś
Rewelacyjna
„Lekcje chemii” wpadły mi w ręce zupełnym przypadkiem, nie planowałam czytać tej książki, jednak los zdecydował inaczej. I fajnie. Elizabeth Zott to takie połącznie Temperance Brennan z „Kości” z Gordonem Ramseyem. Ale po kolei. Kobieta naukowiec nie m lekko w Ameryce lat pięćdziesiątych XX wieku. Jej główną ambicją powinno być znalezienie męża, urodzenie i wychowywanie gromadki dzieci. Ale Elizabeth ma inny plan na życie,
(...)chce odkryć coś ważnego, chemia to cały jej świat. Przynajmniej dopóki nie wkroczy do niego Calvin Evans, kolega po fachu, który okazuje się miłością jej życia, potem dołącza do nich Szósta Trzydzieści. A gdy Evansa zabraknie pojawia się Madeline. I w tym niełatwym świecie Elizabeth zostaje panną z dzieckiem, co już samo w sobie jest oburzające. Do tego zamiast siedzieć w domu z córką ma czelność wracać do pracy! Tyle, że nie zagrzewa na długo miejsca w laboratorium, bo wkrótce staje się panią z telewizji. Elizabeth zostaje prowadzącą program Kolacja o szóstej, gdzie ma gotować pyszne i wartościowe posiłki. Takie jest założenie, bo w praktyce chemiczka przekonuje kobiety, że mogą znaczenie więcej niż im się wydaje. Od śmierci Calvina życie Elizabeth staja na głowie kilka razy, obfituje w sytuacje niecodzienne, zaskakujące i oburzające. Mała Mad też nie ma lekko, szczególnie, mając za nauczycielkę wredną panią Mudfort. Książkę czytało mi się świetnie. Bonnie Garmus stworzyła genialną bohaterkę, której nie sposób nie polubić. I mimo, że historia skrzy się humorem, ukazuje też sposób nierównego traktowania kobiet i ich walki o swoją pozycję w społeczeństwie. „Lekcje chemii” na pewno znajdą się w moim top 10 książek tego roku!
Bardzo mi się podobała, bardzo dobra książka
Przygłupia amerykańska autorka użala się w książce nad biednymi kobietami zmuszanymi przyjmować nazwisko męża. Ta sama przygłupia amerykańska autorka pisze o naszej noblistce: "Maria Curie"! Maria Curie!!! I to już w zasadzie wystarczy do oceny. Dodam tylko jeszcze zachwyt nad przestarzałą XIX - wieczną TEORIĄ oczadziałego ateisty jakoby atomy połączyły się w bakterię, która zyskała potem nogi i świadomość ;-) Jaki idiota w to jeszcze wierzy?
(...) Jest wiek XXI i średnio i bardziej inteligentni ludzie, jak Koreańczyk z 279 IQ, dawno doszli do wniosku, że świat bez Boga jest niewytłumaczalny. 2* są tylko za znośny styl, bo poza bzdurnymi tezami, brakiem logiki w wielu momentach, historia jest zwyczajnie nudna, a pies znający słowa zerżnięty bezczelnie od Koontza. Nie polecam strata czasu.
Świetna. Traktuje o tylu ważnych w życiu sprawach w sposób wyjątkowy i ciekawy. Porusza do głębi i zostaje w głowie. Bardzo polecam.
Powieść ma właściwie tyle samo plusów, co minusów. Czy wydaje się być w zamierzeniu wodą na woke'owy młyn? Absolutnie tak. Ale czy równocześnie opisuje w dużej części prawdziwe sytuacje i dramaty, przez które przechodziły i przechodzą kobiety? Również absolutnie tak. Mimo wszystko książka zdaje się bazować wyłącznie w jakimś niewolniczym uniwersum, gdzie jedno nieszczęście od razu przyciąga do siebie następne. Elizabeth Zott jest bardzo dobrze napisaną postacią,
(...)ale bywają momenty, że ta jej niestrudzenie przez 460 stron podkreślana ogromna inteligencja przyprawia o nieznaczne, ale jednak, uniesienie brwi, z kolei mimo wzmożonych wysiłków nie potrafiłam brać na serio wewnętrznych monologów psa, na czym - w moim przekonaniu - książka nieco straciła w moich oczach; mimo wszystko ciężko gładko przejść z dramatycznych wątków o ruchu obywatelskim do lekkiego rozdziału o spacerku Szóstej Trzydzieści - czy to miało być czymś w stylu comic relief? Kwestionowałabym. Calvin Evans jest o wiele lepiej napisaną postacią, ale niestety zwija się z historii nazbyt szybko. Również końcowe rozwiązanie wątków (tylko dlatego książkę przeczytałam do końca!) nie satysfakcjonuje, a wręcz irytuje, a biorąc pod uwagę, że liczba stron zbliża się do pięciuset, więc jakaś klarowność mogłaby pozamykać poszczególne tematy. Szkoda. Nie był to do końca zmarnowany czas, ale też nie do końca dobrze wykorzystany.
Bardzo rozczarowująca, czytałam, bo ciągle myślałam, że w końcu wydarzy się coś "wow", ale nie.
Taka sobie książka.
Książka, której się nie zapomina
Pozycja została dodana do koszyka.
Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej
SOWA OPAC :: wersja 6.9.2 (2025-11-13)
Oprogramowanie dostarczone przez SOKRATES-software.
Wszelkie uwagi dotyczące oprogramowania prosimy zgłaszać w bibliotece.
„Lekcje chemii” są jak powiew świeżości w prozie. Owszem są „czytadłem”, ale zupełnie innego rodzaju. Są bardzo wyraziste, z dużą dozą dobrego humoru oraz charakternymi bohaterami. Tu nie ma nudnych scen, ani przerysowanych postaci. To bardzo dobra lektura na ten letni czas. Polecam.
Elizabeth Zott to kobieta, której los nie ułatwiał niczego. Nieprzeciętna, pewna siebie i swoich możliwości, wiedząca czego chce. Niestety żyje w latach 50, (...) gdzie to mężczyźni są dominacją, autorytetem i wielką mądrością (wg ich samych). Kobieta to tylko dom, gospodyni domowa, na pewno nie naukowiec.
Elizabeth walczy o swoje choć mur oporu nie chce się zburzyć. Doświadcza upokorzeń prawie w każdej dziedzinie życia. Jednak jest to kobieta, która nie schyla czoła ale podnosi je do góry. Kroczy dalej i się nie poddaje.
Nie będę wam niczego więcej zdradzać choć z opisu się dowiecie (możecie nie czytać tym większe będzie zaskoczenie 😉).
To co autorka stworzyła to fantastyczna powieści, którą chce się czytać, z którą chce się dzielić z innymi kobietami i nie tylko. To historia pełna dobrego stylu. Świetnie wykreowane postacie, które zdobywają uwagę i sympatię. Nawet pies jest takim bohaterem, z którym rzadko mam do czynienia. Nie chcę nadużywać ochów i achów ale nie mogę się powstrzymać bo to jest tak bardzo pozytywna książka.
Czytajcie, dajcie sobie namiastkę przyjemności, przekażcie dalej i głośno o niej mówicie i piszecie bo naprawdę warto. Nie przesadzę gdy napiszę, że to nie jest żadne tam lekkie "czytadło" ( wybaczcie określenie ale jest to dobra nazwa aby wynieść taką powieść ponad). Dobrze wykreowana postać kobiety, która musi walczyć w świecie narzuconych norm. Bezpośrednia i silna. To duży atut tej książki chociaż nie ukrywam, że moje serce zdobył ktoś jeszcze.
Gorąco polecam.
Elizabeth Zott to takie połącznie Temperance Brennan z „Kości” z Gordonem Ramseyem. Ale po kolei.
Kobieta naukowiec nie m lekko w Ameryce lat pięćdziesiątych XX wieku. Jej główną ambicją powinno być znalezienie męża, urodzenie i wychowywanie gromadki dzieci. Ale Elizabeth ma inny plan na życie, (...) chce odkryć coś ważnego, chemia to cały jej świat. Przynajmniej dopóki nie wkroczy do niego Calvin Evans, kolega po fachu, który okazuje się miłością jej życia, potem dołącza do nich Szósta Trzydzieści. A gdy Evansa zabraknie pojawia się Madeline. I w tym niełatwym świecie Elizabeth zostaje panną z dzieckiem, co już samo w sobie jest oburzające. Do tego zamiast siedzieć w domu z córką ma czelność wracać do pracy! Tyle, że nie zagrzewa na długo miejsca w laboratorium, bo wkrótce staje się panią z telewizji. Elizabeth zostaje prowadzącą program Kolacja o szóstej, gdzie ma gotować pyszne i wartościowe posiłki. Takie jest założenie, bo w praktyce chemiczka przekonuje kobiety, że mogą znaczenie więcej niż im się wydaje. Od śmierci Calvina życie Elizabeth staja na głowie kilka razy, obfituje w sytuacje niecodzienne, zaskakujące i oburzające. Mała Mad też nie ma lekko, szczególnie, mając za nauczycielkę wredną panią Mudfort.
Książkę czytało mi się świetnie. Bonnie Garmus stworzyła genialną bohaterkę, której nie sposób nie polubić. I mimo, że historia skrzy się humorem, ukazuje też sposób nierównego traktowania kobiet i ich walki o swoją pozycję w społeczeństwie.
„Lekcje chemii” na pewno znajdą się w moim top 10 książek tego roku!
I to już w zasadzie wystarczy do oceny. Dodam tylko jeszcze zachwyt nad przestarzałą XIX - wieczną TEORIĄ oczadziałego ateisty jakoby atomy połączyły się w bakterię, która zyskała potem nogi i świadomość ;-) Jaki idiota w to jeszcze wierzy? (...)
Jest wiek XXI i średnio i bardziej inteligentni ludzie, jak Koreańczyk z 279 IQ, dawno doszli do wniosku, że świat bez Boga jest niewytłumaczalny.
2* są tylko za znośny styl, bo poza bzdurnymi tezami, brakiem logiki w wielu momentach, historia jest zwyczajnie nudna, a pies znający słowa zerżnięty bezczelnie od Koontza.
Nie polecam strata czasu.